همه ی داشته های من !

من عجیب غریبم.

می دانستید ؟

من وقتی متولد شدم ٬یک سری چیزها در من نبود اصلا.شرم و حیا مثلا.

تعریف می کنم برایتان.

امروز. ها ! همین امروز .

با مامانم دم در مغازه ای بودیم که چیزها خوشمزه ای می فروشد .از آن چیز ها که خیلی ها چون توی شهرهای بزرگ زندگی می کنند از آنها بی نصیب اند و اینا.خامه ی محلی .کره ی گرد و زرد و تپل.ماست واقعی.

کنار این مغازه یک مغازه ی دیگر هم بود.

تویش یک پسری بود.

و پسره چشم مرا در آورد.( یعنی خیلی مرا نگاه کرد.خیلی .خیلی زیاد.اینجور موقع ها همه اش به روح آقا محمدخان قاجار درود و دو صد بدرود می فرستم و فکر می کنم شاید کسی روزی هیزی اش را کرده بوده)

شما اگر بودید چه می کردید ؟

فکر کنم اخم می کردید و رویتان را بر می گرداندید.

شاید چشم و ابرو می آمدید برایش.

من چکار کردم ؟

با صدای ریز و تیزی گفتم :

ـ مامان ٬این پسره گه سگ مغازه بغلی چشم منو در آورد!

همه ی کسایی که دم در مغازه بودند برگشتند سمت پسره ی گه سگ مغازه بغلی .(البته خیلی ها هم برگشتند سمت من !!)

توی ایستگاه اتوبوس بودیم.من و شماره ۱ و شماره ۲.خوشگل و خوشتیپ کرده بودیم و اینا.اتوبوس وایساد و ما سوار نشدیم (خب چون می خواستیم برویم یک جای دیگری )

یک عالم پیرزن ٬چادرچاقچوری و با خدا٬مغزشان پر از ذکر و دعا ٬خیره به من و دوستان ٬دست بر دست کوفته برای دوری شیطان ٬

آقا خلاصه با چنان تاسف و تاثری و تنفری به ما خیره شده بودند انگار که علنا و آشکارا در آتش جهنم در حال سوز و گدازیم!

حالا ما از خنده در پیچ و تابیم و نیشمان یک لحظه بسته نشده .

بعد

شماره ۳

از پله های اتوبوس رفت بالا

و رو به همه ی مسافران اتوبوس داد کشید (می دانید چجور دادی کشید ؟از همان داد هایی که پسران کرمانشاهی وقتی به شهربازی می روند میکشند.)

ـ ها ؟چیه ؟چی می خواین ؟

اتوبوس بعدش حرکت کرد فورا.

(این پست راجع به من نبود.فقط می خواستم بدانید رفقایم هم مثل خودم هستند.)

می خواستم بروم خانه.دیرم بود.ساعت ۸ بود.بلیط ساعت ۸.۳۰ بود.

شماره ۱ زنگ زد که آقا پاشو بیا.یک آقای خارجی اینجاست که دنبال یک رستوران می گردد.

من هم که همیشه مشتاق کمک های بشر دوستانه بوده ام.

حالا ۱۰ دقیقا از دیدن آقای ایتالیایی می گذرد.

توی رستوران هستیم.شماره یک و شماره ۲ از خنده کبود شده اند.آقای ایتالیایی اسم همه مان را پرسیده٬به همه مان خندیده٬ دلش برای شماره ۲ غنجیده و ....و....(دیگر چیزی به ذهنم نمی رسد)

بله.آقای ایتالیایی چشمش به شماره ۲ بود.وقتی رفتیم توی رستوران همه برگشتند و نگاهمان کردند.۳ تا دختر هرهر کرکر کنان با یک مرد مسن خوشتیپ.من متوجه شدم ۱و ۲ ی محترم دورترین جا را نسبت به آقاهه انتخاب کردند و من هم به عنوان مترجم نشستم ور دلش.

آقا این آقاهه...چیز بود یک ذره.

مشکوک بود.

توی چشم آدم فرو می رفت٬ و ...چی ؟

دستش روی پای من بود .

من به فارسی گفتم :

 ـ خیلی جاکشی ها !

شماره یک و ۲ ضعف کردند.

آقاهه پرسید :

ـ what ?

شماره 1: هیچی .میگه خیلی جاکشی.

(در تمام این مدت آقاهه به جاکشی خودش ادامه می داد)

_ د لامصب ها پاشین بریم من بلیط دارم !

_نه نه جون من !بش بگو مگه زن و بچه نداره !!

_  tell ur friend that she has wonderful ayes 

_ می گه خیلی چشمات خوشگله

_تو هم بش بگو خوشتپی ها

_ مگه کوری این داره منو ...

_ cant u stay tonight ?

_چی گفت ؟چی گفت ؟

_ u dont have boyfriend. do u ?

_نینا 5 دقیقه دیگه اینجا باشیم ...

_ برای شما هیچ مشکلی پیش نمی آد ولی برای من چرا !

_ جون من بش بگو چقدر جاکشه !

از اون روز به بعد کلا مترجمی رو ترک کردم و دیگه هم کنار هیچ ایتالیایی ننشستم.

(خودتان این داستان را به موضوع اصلی ربط بدهید )