می رم و می رم و می رم...

دلم گل می خواد.گل...یه عالمه گل و بلبل...دلم برف می خواد و  درخت و پرنده.خسته شدم. 

دارم پیر می شم اینجا. 

روزبه روز پیر و پیرتر و حتی بهار هم تاثیری روی من نداره.

یه زمانی به همه گفتم من از ایران خارج نمی شم.گفته بودم عمرا ایران رو ترک نمی کنم تا وقتی که به چشم خودم ببینم همه چیز اینجا رو به راهه. 

خب. 

حرفمو پس می گیرم. 

میرم.در اولین فرصتی که دستم بیاد.و دیگه هم بر نمی گردم. 

شاید بگین دلت می آد؟نه.دلم نمی آد.شاید اون روز که بخوام برم از غصه بمیرم ولی با وجود این می رم.از اینجا می رم. 

می رم یه جایی که بوسیدن گناه نباشه. 

و باد رو برای وزیدن توی موهام زندانی نکنن. 

می رم یه جایی... 

که آسمونش تا ابد باشه 

تو جنگلاش صدای اره برقی نیاد 

جایی که اجدادت بتونن با خیال راحت بخوابن...و نیازی نباشه تو بیدار بمونی به خاطرشون!  

جایی که اشتباهات اجدادت روی دوشت سنگینی نکنه... 

می رم یه جایی... 

اونجا هر رنگی باشی دوستت خواهند داشت  

...چرا که مردمش رنگین کمان رو در آسمون می بینن 

که هم سبز داره  

هم سرخ.

می رم...از اینجا...